اسناد زیر نشان می دهد که بنی صدر نه تنها با گروگانگیری مخالف نبوده بلکه به عنوان نماینده گروگان گیرهای خط امامی به کمتر از مبادله شاه فقید با دیپلمات های آمریکایی راضی نبوده است و سخنان امروز او در مخالفت با گروگان گیری یکسره دروغ و بی پایه و اساس است. بدیهی است که اگر کسی با گروگانگیری مخالف باشد می بایست خواهان آزادی گروگانها بدون قید و شرط و خواستن امتیاز خاص یا مبادله چیزی در برابر آن باشد.
اسناد آرشیو روزنامه انقلاب اسلامی ۱۰ آذر ۱۳۵۸، شماره ۱۳۱ نوشته ای به قلم خود بنی صدر، که در زیر متن کامل آن آورده شده است وجود دارد که نشان می دهد او از گروگانگیری به عنوان ابزاری برای زیر فشار گذاشتن امریکا جهت مبادله آنها با پادشاه فقید استفاده می کرده است که در واقع هدف کثیف گروگانگیری در همه گروه ها و دولت های تروریستی همین است . بنی صدردر جایی از نوشته هدف خود از پذیرفتن پست سرپرست وزارت امور خارجه در پی استعفای دولت موقت در اعتراض به گروگانگیری را چنین می گوید "
" همانگونه که در زیر دیده می شود بنی صدر به عنوان سرپرست امور خارجه یک پیشنهاد ۴ ماده ای را به دبیرکل سازمان ملل ارایه داده است که بند سوم پیشنهادی آن چنین است "
" سپس از سوی دبیر کل یک بسته پیشنهادی داده میشود که همه شرط های بنی صدر را می پذیرند اما بند مبادله شاه با گروگانها در آن وجود ندارد و بنی صدر می گوید "
بنی صدر جان کسی که با گروگان گیری مخالف است در ازای پس دادن آنها طلب امتیاز یا استرداد شخصی را نمی کند . گروگان گیر برای ترشی انداختن گروگان دست به این اقدام تروریستی نمی زند در واقع هدف همه آنها همان کاری است که شما می کردید چنانچه جمهوری اسلامی تا به حال چندین بار دست به این کار زده است و هر بار تقاضای مبادله آنها را با شخص یا امتیاز خاصی کرده است. مهدی بازرگان دست کم این شرافت را داشت که پس از گروگانگیری استفا دهد اما شما از آن به عنوان ابزاری برای باجگیری استفاده کردی و چند ماه بعد نیز رییس جمهور گروگان گیر ها شدی
بنی صدر همچنین در برنامه صفحه آخر ۲۲ دی ماه در صدای امریکا بند پیشنهاد مبادله پادشاه ایران با گرو گانها را سانسور کرد و آن را از ۴ ماده به ۳ ماده کاهش داد زیرا دریافته است که که با بیان این بند مشتش باز می شود و در اندیشه بیننده این پرسش پیش می آید اگر این آقا با گروگان گیری مخالف بوده است چرا مانند گانگسترها و تروریست های فلسطینی و حزب الله لبنان در ازای پس دادن آنها طلب شخص دیگری را می کرده است.
بنی صدر با دیدن نحوه رفتار انقلابیون با هویدا و زجر کش کردن او و کشتار وحشیانه افسران ارتش و حتا افراد عادی و آگاهی از اینکه در صورت استرداد محمد رضا شاه پهلوی به هیچ وجه رفتاری انسانی و عادلانه ای با او نخواهد شد اصرار داشته پادشاه را به ایران بازگرداند . در واقع شیوه کار بنی صدر این بود که قربانیان را جلوی دندان تیز تمساح بیاندازد و پس از تکه پاره شدن آنها بگوید چقدر دندانشان تیز بود باور کردنی نیست و سپس با کاغذ سازی خودش را در ماجرا بی گناه جلوه دهد.
بنی صدر همچنین روز پس از اشغال سفارت در سر مقاله ای در روزنامه انقلاب اسلامی با فرنام " امریکا و انقلاب" ۱۴ آبان ۱۳۵۸، شماره ۱۱۱ می گوید " اشغال سفارت آمریکا نشانة کمال هوشیاری مردم و بیانگر قاطعیت نسل جوان امروز کشور در دفاع از استقلال کشور و انقلاب خویش است...یک بار دیگر نسل جوان کشور اراده قاطع خود را به پیروز گرداندن انقلاب اظهار کرد. این نسل نشان داد که سخن امام حرف دل او است و این ملت تا همه جا حاضر است و همیشه آماده قبول محرومیت های بزرگ بوده و هست. این ملت در اقدام خود نگران عکس العمل های آمریکا نیست."
چرا استعفا؟
احساسات پاک و بی شائبه ای که نسبت به این جانب اظهار می شود، این پرسش را نیز به همراه دارد که چرا استعفا کرده ام؟ سیاست خارجی مبتنی بر اصل استقلال و ارزش های انسانی که در پیش گرفتم را هر روز گزارش کرده ام و اینک نوبت آنست که علت استعفا را توضیح بدهم:
گفته اند که چون کار این جانب سنگین بوده است، از وزارت خارجه استعفا کرده ام تا به امور اقتصادی بپردازم. حقیقت آنست که روز نخست قرار بر این شد که تا حل بحران در وزارت خارجه کار کنم. بنابراین کار این جانب سنگین بود اما به این دلیل نبود که این جانب در کناره گیری از کار وزارت امور خارجه اصرار ورزیدم.
وقتی مسئول امر شدم، پیشنهادی به شورای انقلاب از سوی یکی از سفرا رسید که آمریکا آماده است در ازای آزادی گروگان ها، شاه را اخراج و اموال او را به دولت ایران بدهد. پس از مذاکرات بسیار با اهل حل و عقد و رفتن به حضور امام مسئولیت سیاست خارجی را با هدف بازگرداندن شاه سابق پذیرفتم. قابل تذکر است که در تاریخ 9 نوامبر شورای امنیت جلسه غیر رسمی تشکیل داده بود و به اتفاق آرا خواستار آزادی گروگان ها شده بود بدون این که ایران بتواند نظرهای خود را ابراز کند.
ارزیابی وضع، این جانبت را متقاعد کرد که برای دستیابی به این هدف چاره جز این نیست که در افکار عمومی مردم آمریکا و همه جهان موضوع خیانت و جنایت و فساد شخص شاه سابق و رژیم او را جانشین موضوع گروگان ها کنیم. بنابراین امکانات سنجیده شدند و شروع به کار شد و نامه ای که با آن موافقت شده بود از دبیر کل خواستار تشکیل جلسة شورای امنیت شدم. جلسه ای که آمریکا ده روز با تشکیل آن مخالفت کرد و تنها پس از فعالیت های بسیار نمایندگان ایران و مصاحبه ها که جوّ را عوض کردند و موافقت کشورهای غیرمتعهد قرار بر تشکیل شد. طی هفته اول موفق شدیم موضوع شاه سابق را در کنار موضوع گروگان ها قرار دهیم. و جوّ جنگ بر ضد ایران را از بین ببریم. در این وقت دبیر کل سازمان ملل متحد پیشنهادی دربارة حل موضوع ارائه داد. پس از شور با شورای انقلاب و اطلاع امام، ما پیشنهادی در 4 اصل به دبیر کل دادیم مضمون این پیشنهاد به این شرح بود:
1- آمریکا اصل قابل رسیدگی بودن جرائم شاه و نتایج قهری آن را می پذیرد.
2- آمریکا اموال و دارایی هایی را که او و خانواده او و سران رژیم او قبلاً به آمریکا منتقل کرده اند و یا بعداً منتقل کنند را به ایران مسترد می دارد.
3- همزمان با استرداد شاه سابق، گروگان ها به فرودگاه هدایت خواهند شد تا ایران را ترک کنند.
4- دو کشور حقوق و مقررات بین المللی را محترم می شمرند و از هرگونه دخالت در امور داخلی یکدیگر به جدّ خودداری می کنند.
دبیر کل پیشنهاد متقابلی داد که به نظر ما کافی نرسید و ما آن را آبکی وصف کردیم. مضمون آن پیشنهاد به قرار زیر بود:
1- یک کمیسیون بین المللی به تجاوزات به حقوق بشر در رژیم گذشته ایران رسیدگی خواهد کرد.
2- آمریکا مانعی در راه رسیدگی به دادخواست دولت ایران دربارة اموالی که شاه سابق و سران رژیم او به طور غیرقانونی تحصیل و به آمریکا منتقل کرده اند، به وجود نخواهد آورد.
3- گروگان ها بلافاصله آزاد می شوند.
4- دو کشور حقوق و مقررات بین المللی را محترم می شمرند و از هرگونه دخالت در امور داخلی یکدیگر به جدّ خودداری می کنند.
پاسخ ما این بود که پیشنهاد ما غیر قابل تغییر است. ناگهان یک ساعد بعد از نیمه شب، به ما اطلاع دادند که دبیر کل مطابق ماده 99 شورای امنیت را به تشکیل جلسه فوری دعوت کرده است. البته در این دعوت به رغم نظر آمریکا هم به شکایت ایران بر ضد شاه سابق و رژیم او و هم به اعتراض آمریکا تأکید شده بود. روزنامه های آمریکا این موفقیت را سیلی به گوش آمریکا تلقی کردند. بلافاصله تقاضای تأخیر جلسه شد. ظهر دوشنبه گذشته، گزارش آمد که آمریکا با تأخیر مخالف است و نماینده اش به دبیر کل سازمان گفته است تأخیر فایده ندارد وزیر خارجه ایران نخواهد آمد و برای نیامدن اگر هیچ عذری پیدا نکند، سرما خواهد خورد! با این حال به رغم مخالفت آمریکا بر اثر سخت کوش نمایندگان ایران، شورای امنیت در سه مورد یکی تأخیر جلسه، یکی گنجاندن نظر ایران و یکی جلوگیری از اظهار نظر آمریکا با نظر ایران موافقت کرد که این نیز موفقیت دیگری بود برای ایران.
مسئله ای که ما با آن روبرو بودیم موضوع مشکلی نبود دو فرض بیشتر وجود نمی داشت:
1- شاه سابق را در آمریکا نگاه می دارند.
2- شاه سابق را از آمریکا می بردند و در یک کشور دست نشانده نگاه می دارند.
سیاست این جانب این بود که شاه سابق را تا وقتی شرایط استردادش فراهم نشده است، نتوانند از آمریکا خارج کنند. برای وصول به این مقصود ناگزیر باید مسئله شاه با مسئله حکومت آمریکا بر ایران یک مسئله را تشکیل می داد. بنابراین لازم بود که تحقیق قضایی شامل رسیدگی به پرونده های سرّی سیا و وزارت خارجه و وزارت دفاع آمریکا نیز می شد. طوری که خود به خود دو محاکمه یکی در آمریکا و یکی در ایران به راه می افتاد و بشریت معاصر از شرّ مداخلات مستمر و سلطه جویانه آمریکا می آسود.
برای وصول به این مقصود، بر آن شدم که شورای امنیت را صحرای کربلا فرض کنم و در آن همان سیاست حسینی را به اجرا در آورم:
1- شهادت به معنای عرضه کامل مظلومیت ایران و خیانت ها و جنایت ها و فسادها که بر او رفته است.
2- تحصیل پیروزی از راه همین شهادت در افکار عمومی مردم جهانی.
سه شنبه شب در حسینیه ارشاد به تفصیل دربارة این سیاست توضیح دادم. قرارم این بود که سیاست صهیونیسم بین المللی و آمریکا را که گروگان گیری را وسیله در انزوا قرار دادن انقلاب اسلامی ایران و «غیرقابل صدور کردن» آن قرار داده بود، ناکام گردانم تا نه تنها دولت آمریکا در افکار عمومی جهان منزوی گردد بلکه در داخل آمریکا نیز صدای اعتراض بلند شود و خواست رسیدگی به پرونده سیاه دولت آمریکا در حکومت اش بر ایران برانگیخته گردد.
رادیو و تلویزیون ایران که خود سیاست خارجی مستقلی داشت و سخت به کار تحریک مشغول بود، شروع کرد به بدمطلق جلوه دادن شورای امنیت و حمله های پی در پی به دبیر کل سازمان و شورای امنیت و این که آلت دست آمریکاست و یک کلمه نگفت که قرار است روز جمعه 84 کشور غیرمتعهد تشکیل جلسه دهند و یک نفر از جانب این کشورها در جلسة شورای امنیت شرکت کند و به ما اطمینان داده شده بود که رأی شورا نظر ایران را تأمین می کند. افسوس که اینک باید منتظر رأی یک طرفه شد... تذکرات نیز فایده نبخشیدند و خبرها و تفسیرهای بی پایه و خلاف واقع تا ساعت 10 بعد از ظهر چهارشنبه ادامه یافت و از آن ساعت، حمله ها قطع شدند و تا امروز که روز تشکیل جلسه شورای امنیت است رادیو و تلویزیون ما کمله ای در ذم این سازمان نگفت. الدرم و بلدرم اینک جای خود را به لزوم قانع کردن دانشجویان و آرام کردن جوّ داده است!
در خود آمریکا زیر فشار کاخ سفید، کنگره تصمیم کمیسیون بانکی را دربارة رسیدگی به دارایی شاه سابق در آمریکا به طور قاطع رد کرد و اخیراً شاه سابق گفت اگر قرار باشد محاکمه شود، رؤسای جمهوری آمریکا نیز که با وی هم دوره بوده اند، باید محاکمه شوند. روشن است که آمریکا خطر طرح شده مسئله شاه را در آمریکا و جهان، بزرگ می دید.
بدین قرار برخورد ما با شورای امنیت این بود که آن جا را به کربلای شهدای ایران بدل کنیم و صدور رأی یک جانبه را غیرممکن گردانیم و به استناد افشاگری های خود زمینة افکار عمومی را برای به راه افتادن تحقیقات دربارة سیاست آمریکا هموار سازیم و نقاب از چهرة دولت آمریکا برگیریم.
اما خبرگزاری هایی که گویا فقط برای رادیو و تلویزیون ایران خبر تهیه می کنند، تصویر مصنوعی دیگری از دورنمای شورای امنیت به وجود آوردند و در نتیجه رفتن به شورای امنیت بی معنی شد.
بنابراین کاردر نیمه متوقف شد و ماندن در وزارت خارجه خالی از وجه گردید. از طرف دیگر در همین مدت کوتاه تصدی دو وزارت خانه جوانان میهن دوست با عقیده، اسنادی از غارتگری های شاه سابق و کسان او به دست آوردند. بنابراین در وزارت امور اقتصادی و دارایی علاوه بر اصلاح انقلابی نظام بانکی و بهره و انتشار اسکناس جدید و ... می توان شاه سابق را با جدیت تعقیب کرد و اگر بگذارند همان سیاست را از راه جهانی کردن فساد مشترک رژیم شاه سابق و اربابان آمریکایی اش پیش برد.
همه روزنامه نگاران خارجی تصدیق کرده اند، که دیگر خواست استرداد شاه سابق یک مسئله جهانی شده است و نمی توان از آن حرف نزد. می ماند محاکمه او در تهران که به معنای شروع یک عصر جدید است.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
